Szwajcaria nieodłącznie kojarzy się z XVI-wieczną reformacją. Jej pionierem i pierwszym głównym ideologiem był kaznodzieja i teolog Huldrych Zwingli, natomiast najpełniejszą i ostateczną formę nadał jej Jan Kalwin pozostający pod wpływem Marcina Lutra. Od jego nazwiska pochodzi określenie „kalwinizm”; jest on najpowszechniejszym obok luteranizmu odłamem protestantyzmu. Stanowi dominującą religię w niektórych kantonach Szwajcarii, a także między innymi w Szkocji. We Francji przekształcił się w ruch Hugenotów, poza tym pojawił się w Danii, Niderlandach, w Czechach, na Węgrzech, a nawet w Polsce.
Najważniejsze w tej doktrynie jest predestynacja, zgodnie z którą Bóg już przed stworzeniem człowieka wybrał sobie tych, którzy zostaną zbawieni, i tych, którzy zostaną potępieni. Nie ma przy tym znaczenia, jak będą oni żyć, jakie grzechy lub dobre uczynki popełnią. Mimo to zaleca się wiernym skromny i pobożny styl życia, odrzucenie pokus, ciężką pracę i czytanie Pisma Świętego. Życie według tych zasad dla wielu stanowiło dowód na to, że znaleźli się w gronie przeznaczonych do zbawienia. Kilka wieków później niemiecki filozof i socjolog Max Weber stwierdził, że chęć udowodnienia przynależności do „lepszej” grupy popychała kalwinów do wytężonej pracy, co przyczyniało się do rozwoju gospodarczego. Kalwinizm, podobnie jak inne kościoły protestanckie, nie uznaje zwierzchnictwa papieża ani hierarchii kościelnej, odrzuca kult maryjny oraz kult świętych, a także przedstawiające ich obrazy – to dlatego świątynie pozbawione są wszelkich ozdób i dekoracji. Wierni podczas nabożeństw mają się skupiać tylko na Bogu i głoszonym przez niego słowie. Wyznawcy kalwinizmu przystępują tylko do dwóch sakramentów: chrztu i Eucharystii, która jest udzielana pod dwiema postaciami.
